W ostatnim roku (naszym pierwszym) spotkania przybierały w zależności od sytuacji charakter formacyjny lub organizacyjny, zawsze jednak rozpoczynając się lub kończąc modlitwą. Przychodziły na nie osoby, które albo mają pragnienie wyjazdu na misje, albo noszą sprawy misji w sercu i przedstawiają je na modlitwie. Dopiero zaczynamy się poznawać, wciąż rozeznając czy to rzeczywiście miejsce dla nas. Niemniej już w tym pierwszym roku naszej posługi udało się oprócz podstawowej sprawy, jaką są comiesięczne spotkania, formacja i modlitwa, podjąć kilka dzieł misyjnych.
Pierwszym z nich była akcja „Ołówek dla Afryki”, w którą zaangażowały się osoby z diakonii. Była to zbiórka przyborów szkolnych, które za pośrednictwem Fundacji Pomocy Humanitarnej „Redemptoris Missio” trafić miały do dzieci w krajach afrykańskich. Udało się przeprowadzić zbiórkę w Łodzi, Zgierzu i Bełchatowie.
Nawiązaliśmy kontakt w sprawie Adopcji na Odległość z s. Darianą Jasińską ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św. Rodziny, która pracuje na misjach w Kenii. Podejmujemy próby propagowania tego dzieła w naszym Ruchu, czemu służyło m.in. zorganizowanie spotkania informacyjnego oraz informowanie o tym dziele w czasie wielkopostnego Dnia Wspólnoty w kilku rejonach naszej archidiecezji, w czasie jednej ze Szkół Animatora a także w naszych wspólnotach i kręgach.
Ostatnim dziełem, w które się zaangażowaliśmy była akcja „Podziel się Oazą”. W czasie paschalnego Dnia Wspólnoty odbyły się we wszystkich rejonach archidiecezji łódzkiej zbiórki na rzecz Yaqooba Masiha z Pakistanu, którego jako Ruchu zobowiązaliśmy się wesprzeć, by w sierpniu mógł uczestniczyć w ONŻ 1 stopnia w Krościenku. Udało się zebrać 1900 zł.
Również istnienie i prowadzenie tego bloga uważać możemy za skromny sukces.
Pierwszą i podstawową naszą bolączką jest brak kapłana, który jako moderator czy choćby opiekun towarzyszyłby nam w posłudze, zwłaszcza w początkowym jej etapie, gdy dopiero rozeznajemy co dalej. Na szczęście możemy liczyć na wsparcie naszego moderatora diecezjalnego, który wielokrotnie nie tylko okazywał swoje zainteresowanie diakonią, ale bardzo konkretnie wspierał jej działania.
To podsumowujące spotkanie wlało w nas jednak olbrzymią nadzieję i pewność, że to co robimy, a właściwie zaczynamy robić ma sens i nie tylko jest potrzebne, ale wręcz konieczne. Jak bowiem pisał ks. Franciszek Blachnicki: Wielki Nakaz Misyjny dotyczy głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom w tym pokoleniu, na całym świecie. Nie możemy być spokojni, póki tego nakazu nie wypełnimy. Był w tym niesamowicie zgodny z Janem Pawłem II, który mówił, że: Nie możemy być spokojni, gdy pomyślimy o milionach naszych braci i sióstr, tak jak my odkupionych krwią Chrystusa, którzy żyj nieświadomi Bożej miłości.
Ten Wielki Nakaz Misyjny wypełniać można na różne sposoby, dlatego każdy z nas może mieć w dziele misyjnym swój własny udział.
